Amandelen

Josephien heeft als sinds haar geboorte regelmatig last van haar luchtwegen en haar amandelen. Soms gaat het een tijdje goed, maar regelmatig heeft ze er flink last van. Ze kan dan enorm snurken, ze krijgt er een kriebelhoest van, wat er uiteindelijk voor zorgt dat ze moet spugen, eten gaat in die periodes ook lastiger ect., ect.
Een aantal weken geleden weer eens met de huisarts overlegd en samen kwamen we tot de conclusie dat het tijd werd voor een bezoekje aan de KNO arts.

5 januari konden we er terecht. Gedrieën, Joris had er ook een afspraak, gingen we op pad.
Joris voor zijn periodieke controle i.v.m zijn oren en Josephien om de KNO-arts naar zijn mening te vragen wat betreft haar amandelen.
Joris hoeft niet meer terug te komen, zijn oren zien er al een tijdje rustig en schoon uit.
Hij blijft regelmatig controles houden op het  audiologisch centrum en mocht er onverhoopt zich toch problemen voordoen nemen we contact op met de KNO-arts.
Over Josephien kon hij kort zijn; de amandelen waren zelfs zonder verkoudheid dusdanig groot, dat hij adviseerde ze eruit te halen.

Afgelopen dinsdag was het zover:

Half negen werden we in het ziekenhuis verwacht waar we Josephien haar ziekenhuis pyjama mochten aantrekken, haar temperatuur werd gemeten, ze kreeg een zetpilletje en daarna moesten we een poosje wachten in de speelkamer.
Josephien heeft eindeloos de voorlichtings foto's op internet van het ziekenhuis bekeken en wilde net als het meisje op de foto's "wie ben ik" spelen.

Half tien werden we door de verpleegkundige geroepen, we waren aan de beurt!
 Mama had deze keer de "eer" om mee te gaan naar de O.K.
 De eigen KNO-arts zou de ingreep doen.
Josephien was weliswaar maar 1 keer bij hem op controle geweest, maar door de bezoekjes van Joris (her)kende ze hem wel goed.
De anesthesist die de pre-operatieve screening  had afgenomen had toevalligerwijs ook dienst.
Al deze vetrouwde gezichten zorgde voor Josephien voor een prettige sfeer.

Wat was ze dapper mijn kleine meisje. Samen met de anesthesist rook ze even aan het kapje wat in haar beleving naar My Little Pony rook. Daarna hielden ze samen het kapje vast en deed ze haar oogjes al dicht. Ik zag haar even schrikken van de vieze narcosegeur, maar ze liet het rustig over zich heen komen. Zachtjes gleed haar handje los van het kapje en mocht ik haar een kusje geven.

Wakker worden ging helaas een stuk minder rustig. Toen ik bij haar kwam was ze behoorlijk overstuur en het duurde even voordat ze weer rustig was. Omdat ze behoorlijk pijn had kreeg ze wat extra pijnmedicatie waarna ze gelukkig wat opknapte. Vroeg in de middag was ze voldoende op de been en mochten we haar mee naar huis nemen om verder op te knappen.

Inmiddels zijn we 2 dagen verder en gaat het steeds beter, het dametje is heerlijk verwend met cadeautjes, kaartjes en mooi tekeningen. Ik kan wel aan Josephien merken dat het ziekenhuis gebeuren behoorlijk indruk op haar gemaakt heeft. Ze is voor haar doen snel van slag en als ik even weg moet heeft ze moeite met afscheid nemen. Met een hoop knuffels, veel liefde en wat rust, komt het vast en zeker goed.

In de speelkamer.

Net terug uit de o.k

Na wat extra pijnmedicatie knapt ze wat op en vraagt ze om een ijsje.