Witter dan wit

Mijn oma is een echte Dordste, haar hele leven woonde ze er.
Maar bij het ouder worden en het verliezen van mijn opa werd het steeds duidelijker dat zelfstandig wonen een belasting voor haar werd. Langzaam ontstond de gedachten om niet in Dordt een plekje te zoeken, maar bij ons in Deventer, waar ze dagelijks aanloop kan hebben. Wat een gedachte was, werd een inschrijving en wat een inschrijving was, werd maandag 20 februari realiteit.
Er was  per 1 maart een plekje voor haar!
Wat een schrik voor oma!
Maar ook voor mijn ouders, tante en ons als kleinkinderen, er was een hoop te regelen en te doen...

Met zijn allen zijn we aan de slag gegaan en binnen anderhalve week had ze een mooi, fris, licht en wit appartement.
Want dat moest het worden, witter dan wit...

Afgelopen zaterdag was de dag van verhuizing en afscheid nemen van de plek die haar zo lief was, waar ze jaren met haar dochters en geliefde man heeft gewoond...

Een hele stap maar wat hield ze zich dapper...
Nu begint het grote wennen, missen wat er geweest is en opnieuw een plek vinden om thuis te zijn.

Joris mocht helpen verhuizen en had het reuze naar zijn zin!

Daar komen ze dan,
na een lange en vermoeiende dag voor oma.

Oma op haar plekje, omgeven daar haar vertrouwde spulletjes